BABAMI ÖZLÜYORUM

Saçlarımı okşarken gözlerine bakmaya doyamazdım sevgi dolu , ışıl ışıl yanardı.Dokuz yaşında  idim soğuk bir şubat ayı gecesi..saat 2.00 suları ebe nineyi almak için çıkmıştık dışarı ayağımdaki takunyalar gecenin sessizliğinde çığlıklar atıyordu...korkmuyordum, elini tuttuğum adam benim babamdı ..o, dünyaları karşısına alır ,beni yine korurdu bu düşünceyle daha bir sıkı tutuyordum elini o soğukta sıcacıktı ve beni sevgiyle ısıtıyordu..Evi ailesi tek dünyasıydı :Anneme olan sevgisi çok büyüktü .Sevgi içinde büyüttüler bizi..Hem anneme hem de babama teşekkür ediyorum.


1982 yılında görev yaptığım bir kasabada (çok güzel dostluklar edindiğim , şirin bir kasaba idi  KARABÜK) gördüğüm sıkıntılı bir rüyanın sabahında arkadaşım Nesrin'den bir mektup aldım...babamın rahatsızlığından bahsediyordu.Apar topar İzmir'e geldim .Bir kaç ay sonra da kaybettik babamı..Zor ..çok zor bir  süreçti. Hala acısı içimde :Alışılamıyor  anne baba yokluğuna hele bir de kavuşulamaz  bir uzaklıkta ise daha da dayanılmaz..:-((
 

Bugün  çocuklar babalarına sarılarak günlerini kutlayıp hediyelerini verecekler:ben ve kardeşlerim bundan mahrumuz;ama ÖZLEMİMİZ çok büyük

MEKANINIZ CENNET OLSUN BABACIĞIM